شبه گزارشی از کنسرت حمید عسکری در سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران و تک نگاری هایی به همین بهانه برای این خواننده:

موسیقی ما – علی‌کیا بیگلری: در این که تکرار الگوهای قدیمی و امتحان‌پس‌داده در بیشتر موارد در ایران جواب داده شکی نیست. بد نیست به یادمان بیاوریم خواننده‌های نسل اول موسیقی پاپ پس از انقلاب را که هر یک پرچم یکی از خواننده‌های نامدار قدیمی را به دوش می‌کشیدند و با اقبال هم مواجه می‌شدند. این اتفاق حتی در مورد تعداد زیادی از خوانندگان نسل بعدی پاپ هم رخ داد و برای مثال می‌توان به محسن چاووشی اشاره کرد که اگرچه امروزه راهش را به کلی از سبک و سیاق قبلی جدا کرده، اما لااقل در شروع کارش، همه را به یاد سیاوش قمیشی می‌انداخت.

حمید عسکری هم در چنین فضایی شروع به کار کرد. او به خوبی «فرصت» مهاجرت شادمهر عقیلی از ایران را به یک «موقعیت» ممتاز تبدیل کرد و با استفاده از این خلأ توانست ابتدا خودش را به عنوان مقلد شادمهر جا انداخته و نظر طرفداران این خواننده محبوب مهاجر را جلب کند و پس از آن رفته‌رفته خودش را به عنوان یک خواننده مستقل مطرح کرده و برای خودش هواداران مستقلی هم دست‌وپا کند.

یکی از هوشمندی‌های حمید عسکری در آغاز راه جمع کردن یک گروه فوق‌العاده حرفه‌ای برای کنسرت‌هایش بود؛ گروهی که در آن نوازنده‌های قَدری مثل رضا تاجبخش، امید حجت، نیما وارسته، هومن غفاری و… ساز می‌زدند و کیفیت اجراهای زنده او را تضمین می‌کردند.

***

اما بلایی که دشمنان حمید عسکری حتی اگر قصد می‌کردند به سختی می‌توانستند بر سر او بیاورند، او با دست خود مرتکب‌اش شد! هر چه‌قدر آلبوم «کما» توانست سکوی پرتاب مناسبی برای عسکری باشد، «کما ۲» و «کما ۳» به منزله یک خودکشی برای او بودند و بخش عمده‌ای از هواداران‌اش را دلسرد کردند. گواه این ماجرا دوری او از کورس اجراهای زنده در دو، سه سال اخیر است و این که تهیه‌کنندگان زیادی برای برگزاری کنسرت‌های او سراغش می‌رفتند که مدتی است کمتر شده‌اند. اصلاً همین که کنسرت‌های او تا پیش از این در ۳-۴ سانس برگزار می‌شدند و حالا در یک سانس، خود نشان‌دهنده شکست پروژه‌های آخر حمید عسکری است.

در حقیقت شاید بتوان گفت تکرار الگوهایی که در آلبوم اول جواب دادند و حمید عسکری را به خواننده موفق سال‌های ۸۴ تا ۸۷ تبدیل کردند، چندان موفق از آب در نیامد و حتی حضور نیما وارسته –با آن کارنامه موفق‌اش- در آلبوم کمای ۲ هم نتوانست آن را نجات بدهد؛ الگوهایی مانند تُند و مُقَطَع‌خوانی‌های معروف حمید عسکری که اقلاً در ۶-۷ آهنگ شاخص او به چشم می‌خورد و شگرد خاص او برای جذب مخاطب بود.

***

کنسرت دیشب حمید عسکری اما نشان داد که او اگرچه ممکن است با نوعی ریزش مخاطب مواجه شده باشد، اما همچنان هواداران سینه‌چاکی دارد که دو ساعت تمام برایش جیغ بکشند و تمام آهنگ‌های او را از حفظ بخوانند. همین هواداران هم مایه دلگرمی او هستند تا بار دیگر به عرصه رقابت تنگاتنگ کنسرت‌های پاپ برگردد و بشود همان حمیدی که چندین سانس سالن میلاد را پر می‌کرد.

او در این کنسرت، تعدادی از خاطره‌انگیزترین آهنگ‌هایش را برای علاقمندان‌اش اجرا کرد، آهنگ‌هایی از قبیل تلافی، قسمت، فکر می‌کنی کی هستی، ستاره، فرشته و… و البته تعدادی از قطعات محبوب‌اش (مثل خاطره، وقت رفتن و…) را هم اجرا نکرد.

از صدابرداری فوق‌العاده ضعیف سالن میلاد نمایشگاه در تمام کنسرت‌های اخیر (از کنسرت گروه تخت‌جمشید گرفته تا علیرضا قربانی و…) مهم‌ترین نقطه قوت این کنسرت، ارتباط نزدیک و صمیمی حمید عسکری با هواداران و مخاطبان کنسرت‌اش بود که در به وجود آمدن اتمسفر هیجان‌انگیز کنسرت تاثیر زیادی داشت؛ هرچند که نباید از حق گذشت که انرژی فوق‌العاده تماشاچیان و همراهی آنها با آهنگ‌ها هم در خلق این فضا مؤثر بود.

کنسرت در حالی شروع شد که گروه، آهنگ اول را شروع کرده بودند و صدای خواننده هم در حالی می‌آمد که از خودش خبری نبود، تا اینکه پس از لحظاتی، حمید عسکری میکروفن‌به‌دست وسط سالن سر و کله‌اش پیدا شد و در حالی که در راهرو بین ردیف‌ها قدم می‌زد، اولین آهنگ کنسرت را به پایان رساند. این حرکت اگرچه با ناهماهنگی نورپرداز در تاریکی انجام شد و با نورپردازی روی خواننده می‌توانست نتیجه بهتری به همراه داشته باشد، اما در شکستن فضای شروع کنسرت موثر بود و تماشاچیان را هم به خوبی با حمید همراه کرد.

حرکت جالب دیگر حمید عسکری هنگام اجرای آهنگ «ستاره» بود که عسکری آن را محبوب‌ترین آهنگ خودش دانست. به این ترتیب که یک نیمکت، یک چراغ پارک و یک درخت به روی صحنه آورده شد و حمید عسکری «ستاره» را در حالی خواند که از بالا روی سرش برف مصنوعی می‌ریخت و او و نیما وارسته را سفیدپوش کرد؛ طوری که حتی برای لحظاتی در ویلن‌نوازی نیما وارسته مشکلاتی پیش آمد! این حرکت هم اگرچه پیش از این نظیرش در کنسرت‌های بنیامین، فرزاد فرزین و… زیاد دیده شده، اما در نوع خود جالب بود و همین که کنسرت‌های موسیقی از شکل خشک قدیمی فاصله گرفته، مایه امیدواری است.

حمید عسکری را در این کنسرت، نوازندگانی چون نیما وارسته (سرپرست گروه و نوازنده کیبورد و ویلن)، بابک ریاحی‌پور (گیتار باس)، امین قمی‌نژاد (درامز)، محمدرضا نصری (گیتار الکتریک) و… همراهی کردند.